«به یاد شش ماهه ارباب»
87/10/19 1:20 ع

ساعتی رفته ولی هیچ خبر نیست از او آه کجا رفته عمو دیر کرده چه شده چند دلشوره زده مانده نفس زیر گلو دل مادر همه آتش همه خون نیست آبی که شود قطره اشکی ز پلکش بچکد روی لبان پسرش کو علمش مشک چه شد آمده بابا ز شریعه به حرم با کمری از چه خمیده چه شد آن دلخوشی دیده بیدار علمدار به لب گفت رباب وای شدم خانه خراب گوئیا بی اثر و بی ثمر است ناله لالائی من طفلک من طفلک دلخسته من طفل زبان بسته من کشت مرا دیده تو در تب و این حرم عطش این همه گرمای جگر سوز نفس تاب ندارد و حرم آب ندارد .

«محرم ماه عشقبازی»
87/10/19 12:32 ع

محرم، ماه ایثار و از جان گذشتگی است. ماه عشق و شور و فریاد است. ماه سرافرازی بر فراز نیزه هاست.ماه آمیختن با خون و آمیختن عشق است... 

هـُرم سوزان کویر، بر خستگی کاروانیان نیشتر می‌زند و بدن های خسته آن ها را می آزارد. خورشید غروب دوم محرم، آرام خود را در تنگنای افق جای می‌دهد. کاروان بر سینه‌ی تفتیده‌ی بیابان توقف می‌کند.

صدایی می‌پرسد: این جا کجاست؟

پاسخ می‌آید: این جا کربلاست!

آری، حسین (ع) به کربلا می‌رسد و دل کویر را در تب و تاب می اندازد. آسمان نیز، چهره در هم کشیده است. زمین بغض خود را فرو می خورد. فرات بی‌صدا اشک می‌ریزد و خارها خود را به دست نسیم گرم سرنوشت داده‌اند.

وقت تنگ است، درنگ جایز نیست، و گرنه از قافله‌ی نور باز می مانیم... 

 دکتر شریعتی: حسین بیشتر از آب تشنه لبیک بود اما افسوس که به جای افکارش زخم های تنش را نشانمان دادند و بزرگترین دردش را بی آبی معرفی کردند!

 به این امید که کلام شگرف عاشورا را درک کنیم و به آن دیده ی عمل پوشانیم.             

  امیداست از عمر خویش مثل یک مسلمان واقعی بهره ببریم و کلام و منش انسان ها هست که در تاریخ ثبت می گردد مردان بزرگ  همچون مولا علی و حضرت سید الشهدا تا قیامت کلام و نامشان در اذهان می ماند، در کل مردان عدالت خواه همیشه زنده هستند و ظالمان فقط برای عبرت و در یک مقطع خاص حیات دارند.

«دروغ گفتن»
87/9/21 9:13 ص

«دروغگویی و نفاق»
87/9/21 9:12 ص

«از بحث کردن جداً اجتناب کنید .....»
87/8/30 2:40 ع

از بحث کردن جداً اجتناب کنید .....

بحث کردن به هر شکل و فرمی که باشد ارزش و اعتبار شخصیتی شما را کاهش می دهد .

بحث و جدل ، هیچ وقت نتیجه نمی دهد . رو به جلو نمی رود . هنگام بحث ، شما منتظرید صحبت مخاطبتان تمام شود تا شما شروع کنید . او هم همینطور ، منتظر است . در بحث ، هیچ کس ، شنونده خوبی نیست ؛ هر دو طرف نسبت به هم بی توجهند . هر یک از دو طرف ، تنها به این توجه دارند که حقانیت خود را ثابت کند . در بحث ، به ارزش های فکری و باورهای شخصی ، بی توجهی می شود ؛ هر کس می خواهد دیگری را بکوبد و اگر یکی به اندازه کافی نتواند این کا را بکند ، آنچه را که به موضوع مربوط نیست ؛ می کوبد تا دلش خنک شود ! در بحث ، حتی خصوصیات دشمن ! ( طرف مقابل ) زیر سوال برده می شود و ارزشهای فکری او مورد تمسخر قرار می گیرد . بحث ، همیشه خشونت و تنفر را به دنبال دارد نه پیشرفت و اصلاح را . مطمئن باشید در هر بحثی ، چه بکوبید ؛ چه کوبیده شوید ؛ در هر حال بازنده اید . حتی اگر یقین دارید که حق با شماست از بحث کردن اجتناب کنید . یک ذهنیت مثبت ، هیچ وقت ، بحث کردن را پیشه خود نمی کند . این هم یکی دیگر از مواردی است که در اصل نگهداری باید رعایت کنید . ابتدا خود را آرام کنید ، بعد محیط را آرام کنید و بعد صحبت کنید ، مشورت کنید ، هماهنگ کنید ، به موارد تفاهم فکر کنید و بر اساس این موارد تفاهم ، موارد تفاوت و مشکلات را حل کنید . اگر در وضعیتی هستید که آرام سازی خودتان به طول می انجامد ، دست کم تا آن زمان سکوت کنید . این ، روش کسانی است که اعتماد به نفس دارند و به خود و دیگران عشق می ورزند . بحث کردن یک رفتار خود شکنانه است . سرکوبی اعتماد نفس به دست خود و به یکی از بدترین شکل های ممکن .

بحث نکنید !!!   

«هنر»
87/8/30 1:5 ص

هنرمندان فرزانه آن رزم آوران برگزیده ای هستند که جبهه های عشق شهادت و شرف و عزت از خون پاکشان رنگ گرفته است و شجره هنر، به مفهوم اصطلاحی آن، اگر در این خاک خون آلوده نبالد هنر نیست و نه آنکه هنر نیست بلکه عین بی هنری است، و همان که گفتیم، اصل آن است که هنرمند پیش از آنکه هنرمند است انسان باشد و بدان میثاق ازلی که با حق بسته...

  « شهید سید مرتضی آوینی »

«عروج»
87/8/29 1:53 ص

و این است لحظه رهایی .....

یادش بخیر

نمیدونم تا حالا فکه رفتین فقط اینو بگم هنوز هم بوی معراج داره ، دیوونت میکنه

این هم سخنی از یک عاشق به وصال رسیده :

مایه اصلی هنر عشق و عرفان است . هنر ، تجلی شیدایی است ، و شیدایی هر چه هست در عشق است . ( شهید سید مرتضی آوینی )

«رهایی»
87/8/28 1:34 ص

«یا هو»
87/8/28 1:25 ص

سلام

من تازه شروع به وبلاگ نویسی کردم .

می خوام اگه بتونم تو زمینه شهید و شهادت یه کارایی بکنم

دیدی خم ابروی تو با ما چه ها کرد

زان دم که تیری سوی قلب ما رها کرد

بر من گناهی نیست گر آشفته حالم

تیر غمت اینگونه ما را مبتلا کرد

دیوانه ام خوانند و راهم را ببندند

گاهی به حال خسته و زارم بخندند

باکی ندارم چون تب و تابم حسین است

شاهم به عالم چون که اربابم حسین است

آری تیری که از سوی ارباب رها شده باشد و لیاقت داشته باشی به قلبت بخوره آخرش میشی همت ، آوینی ، پازوکی و .......

«آغاز»
87/8/28 1:2 ص

به نام خالق هستی

این وبلاگ را با سخنی از دکتر شریعتی شروع می کنم :

دکتر شریعتی انسان ها را به چهار گروه زیر دسته بندی کرده است:

دسته اول ؛ آنانی که وقتی هستند هستند، وقتی که نیستند هم نیستند

عمده آدم‌ها حضورشان مبتنی به فیزیک است. تنها با لمس ابعاد جسمانی آن‌هاست که قابل فهم می‌شوند. بنابراین اینان تنها هویت جسمی دارند.

دسته دوم ؛ آنانی که وقتی هستند نیستند، وقتی که نیستند هم نیستند

مردگانی متحرک در جهان. خود فروختگانی که هویت شان را به ازای چیزی فانی واگذاشته‌اند. بی‌شخصیت‌اند و بی‌اعتبار. هرگز به چشم نمی‌آیند. مرده و زنده‌شان یکی است.

 دسته سوم ؛ آنانی که وقتی هستند هستند، وقتی که نیستند هم هستند

 آدم‌های معتبر و با شخصیت. کسانی که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثیرشان را می‌گذارند. کسانی که همواره به خاطر ما می‌مانند. دوستشان داریم و برایشان ارزش و احترام قائلیم.

دسته چهارم ؛ آنانی که وقتی هستند نیستند، وقتی که نیستند هستند

شگفت‌انگیزترین آدم‌ها در زمان بودشان چنان قدرتمند و با شکوه‌اند که ما نمی‌توانیم حضورشان را دریابیم، اما وقتی که از پیش ما می‌روند نرم نرم آهسته آهسته درک می‌کنیم. باز می‌شناسیم. می‌فهمیم که آنان چه بودند. چه می‌گفتند و چه می‌خواستند. ما همیشه عاشق این آدم‌ها هستیم. هزار حرف داریم برایشان. اما وقتی در برابرشان قرار می‌گیریم قفل بر زبانمان می‌زنند. اختیار از ما سلب می‌شود. سکوت می‌کنیم و غرقه در حضور آنان مست می‌شویم و درست در زمانی که می‌روند یادمان می‌آید که چه حرف‌ها داشتیم و نگفتیم. شاید تعداد این‌ها در زندگی هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد.

لیست کل یادداشت های این وبلاگ :